Limburg

Durf brengt vertrouwen

Het hoogste percentage PVV-stemmers en het minste vertrouwen in de medemens. Limburg lijkt vooral zichzelf steeds weer in de weg te zitten.
10 december 2014 | Dagblad de Limburger / Limburgs Dagblad

Het hoogste percentage PVV-stemmers en het minste vertrouwen in de medemens. Limburg in een notendop, anno 2014. Afgelopen zaterdag publiceerde deze krant de resultaten van een onderzoek van het CBS, waarin Limburgers het minste vertrouwen blijken te hebben in zowel de medemens als de instituten van onze samenleving. In het artikel werd tevens gepoogd om het onverklaarbare te verklaren. Wat is het toch met dat Limburg dat vooral zichzelf steeds weer in de weg lijkt te zitten?

Wat mij steeds weer opvalt, is hoeveel ‘trager’ Limburg is. Voor wie wel eens met de trein of auto uit de Randstad komt, die zal het toch ook zijn opgevallen dat na Eindhoven de steden dorpen worden. Dat het grootse er maar klein is en de bevolking vrijwel allemaal van dezelfde afkomst. Bovendien wordt er in iedere gemeente een ander dialect gesproken, waar we dan collectief trots op zijn, terwijl we het niet eens belangrijk genoeg vinden om er een geschreven taal van te maken.

Het zal de ingebakken machteloosheid wel zijn. Anderhalve eeuw geleden ingelijfd door de Hollanders en al tijden onderworpen door de kerk. Geografisch woont het grootst deel van de bevolking in de appendix die ingeklemd ligt tussen Duitsland en België. Roermond, Weert en Venlo zijn dan eigenlijk de grenssteden van het zuidoosten van het land. Hierbij komt dan nog een onduidelijk gevoel van identiteit, misschien wel van een natie te zijn.

Daar wringt de schoen dan ook. Een drang naar eigenheid en machteloosheid gaan niet samen. De Limburgse oplossing is om dan maar te gaan klagen en om zich onbegrepen verder van de buitenwereld af te sluiten. Bang dat er nog meer naar binnenkomt dat ons machteloos doet voelen. Ter voorkoming hiervan wordt er massaal op de PVV gestemd. Echter, de daadwerkelijke problemen die deze partij met haar standpunten probeert op te lossen spelen eigenlijk ergens anders.

En daarom hebben we hier ook het minste vertrouwen in de pers, de politiek, de buurman, de ‘buitenlanders’ en ga zo maar door. Limburgers gaan naar een zwembad en bedenken vanuit het naastgelegen bad waarom het geen goed idee is om van de springplank te springen. Te diep, te hoog en eigenlijk te bang. Door zijn geografische ligging heeft Limburg al een achterstand ten opzichte van andere gebieden. Wij maken het onszelf daarbij alleen maar moeilijker.

Soms denk ik wel eens dat het omgekeerde moet gebeuren. Dat Limburg overspoeld wordt door dat waar haar inwoners zo bang voor zijn. In plaats van naar de springplank te kijken er een keer vanaf springen. Na een paar keer zal het vast wennen. Daarbij zou het helpen om van die collectieve machteloosheid af te komen. Als het probleem er eenmaal echt is, waarom zouden wij niet in staat zijn om dat op te lossen?

Ondertussen is ons gebrek aan vertrouwen in mens en samenleving een kwestie van ‘verkeerd’ kijken. Net als bij die springplank is het een zaak van durven en doen én niet van denken en anticiperen. Niet meer onze energie steken in het vermijden van het schijnbaar onoverkomelijke, maar juist moed verzamelen om de wereld tegemoet te treden. Wanneer het onbekende zijn vreemdheid verliest, dan groeit het vertrouwen in de omgeving vanzelf.

Dit artikel verscheen bij Dagblad de Limburger / Limburgs Dagblad op 10 december 2014.